Column. Fons Leroy. Open deuren…
Staat de voordeur van de arbeidsmarkt écht open? Om met die deur in huis te vallen: de arbeidsmarkt is geen toonbeeld van diversiteit en inclusie. Onze spiegelrekrutering, ons diplomafetisjisme, onze conservatieve werving- en selectie-aanpak, onze rigide visie op nuttige competenties, gebrek aan creativiteit inzake het aanpassen van de arbeidsorganisatie zijn echte struikelblokken om medewerkers met een ‘diversiteitsprofiel’ aan te trekken. Ze staan vaak voor een gesloten deur. Werven zonder voordeuren is de uitdaging! Onbegrijpelijk dat vele bedrijven hun deuren nog op een kier zetten en/of strenge deurwachters en diploma-screeners aan de poort posteren.
Maar het volstaat niet om alleen maar naar de voordeur te kijken. Bedrijven moeten ook voor de eigen binnendeuren vegen. Die blijven soms dicht waardoor talent verspild wordt. Medewerkers worden opgesloten in strakke functieprofielen, interne doorstroming wordt niet aangemoedigd, opleiding wordt gezien als een kost en niet als een investering, de deuren van de bovenverdieping blijven op slot voor vrouwen. De deur naar de tuin wordt ook vaak verwaarloosd en kent een roestig slot. Medewerkers kunnen aldus eens niet op adem komen, verse lucht opsnuiven, even aandacht besteden aan hun mentale en fysieke gezondheid, creatief bezig zijn. Bedrijven moeten dus mooi geverfde binnendeuren hebben die uitnodigen alle kamers te betreden en te verkennen, alsook een grote glazen deur naar de tuin die inspiratie, ontspanning en creativiteit biedt.
Open voor- en binnendeuren helpen alleen als de achterdeuren niet wijd open staan. Helaas kijkt men te weinig naar deze achterdeuren. Vele bedrijven met knelpuntberoepen hebben een knellende voordeur maar een openwaaiende achterdeur. Men vraagt zich niet af waarom zoveel medewerkers na kortere tijd het bedrijf verlaten: geen duurzame bedrijfsstrategie, gebrek aan zingeving op het werk, te hoog stressgehalte, geen of onvoldoende bijscholingsmogelijkheden, hiërarchische bedrijfscultuur, hoog absenteïsme, slecht leiderschap, rigide arbeidsorganisatie? Goede bedrijven hebben een gesloten achterdeur: wanneer medewerkers het bedrijf toch verlaten, gebeurt dit in alle transparantie door de voordeur.
De arbeidsmarktkrapte staat voor de deur. Deze doeltreffend aanpakken vereist dus een grote en open voorpoort, openstaande binnendeuren en een vrije toegang tot de tuin en achterdeuren op slot. Hopelijk klop ik met deze blog niet aan dovemans deur bij HR!